το πρωί
που πηγαίνω στη δουλειά
και το βράδυ
που πηγαίνω στη δουλειά
σκέφτομαι την ώρα που για λίγο
θα γυρίσω σπίτι
και θα πιω
ένα ποτήρι νερό
ίσως να φάω κάτι
και ν’ αποκοιμηθώ στο ρεύμα
του αέρα
καθώς θ’ αναλογίζομαι
πώς θα ‘μοιαζε η ζωή
αν κλεινόμουν για πάντα μέσα
και χανόμουν ξαφνικά
από προσώπου γης
λίγος κόσμος θα μ’ έψαχνε
ώσπου επιτέλους θα μ’ αφήναν
ήσυχη
στην αδιάκοπη μοναξιά του εαυτού μου
να περιφέρομαι μέσα μου
χωρίς καμιά ανάγκη για το αντίθετο
ενώ κάτω
ο κόσμος θα συνέχιζε να μην αλλάζει
να μιλάει για τα επιτεύγματα του
κι ανυποψίαστος να ζει