Μιλάω για το πρόσωπό σου
που ανάβει
και σβήνει
που τώρα ξεράθηκε
κι έχει μια όψη στεγνή
σαν κοστούμι
και δεν με νοιάζει
πραγματικά
το πρόσωπό σου
αν και θλιβερό
δεν μου θυμίζει τίποτα
Α η αδράνεια!
Πώς με αφήνει να κάθομαι στη θέση μου
και να μη νοιάζομαι
για κάτι που έγινες
κι έκανες ύστερα
όπως
η άνυδρη αναζήτηση για κάτι που στο ελάχιστο
να μοιάζει
Θα έγραφα για αυτά όπως
θα έγραφα μια ιστορία για την εφορία
τις μηνύσεις
και διάφορα μπλεξίματα
μα τώρα προτιμώ να γράψω κάτι
που δεν αγγίζει κανέναν
ούτε
καν εμένα
και να πω κοίτα
να δεις τι συνέβη κάποτε
Ήταν ένας
που είχε όλον τον κόσμο και τώρα
είναι ένα σκέτο
ξερό πρόσωπο