Μου λείπουν τα μαλλιά σου. Μου λείπει το μυαλό σου. Δε θυμάμαι τα χέρια σου. Θυμάμαι στολίδια, ανιάρηδες, σκούρα ταβάνια και τρεμάμενους οργασμούς. Τηγανητές πατάτες, παντζούρια κλειστά, φίδια, κεραίες, λεμόνια, κορνίζες, σταθερά, ποδόσφαιρα, στολές. Και τρένα. Πολλά τρένα. Που έκαναν αιώνες να σε πάνε και λίγα λεπτά να σε γυρίσουν. Τα'χω όλα πάλι. Διαφορετικά, λιγότερα, περισσότερα, καλύτερα, χειρότερα. Εσύ έχεις; Αξίζουν σε'σένα περισσότερο από 'μένα.
Πλεονέκτρια, γυρίζω πίσω τα δώρα. Τα άψυχα όμως δεν τα επιστρέφω. Αποκτάνε αμέσως θέση. Γιατί θέσεις στην ντουλάπα μου υπάρχουν. Δε θες εκεί να μπεις. Πλεονέκτη. Όμοιέ μου, μου ταιριάζεις;

-Θέλεις;
-Θέλω πάντα.
-Έχεις κέφι;
-Έχω πάντα.
-Ίσως έρθω.
-Έλα αμέσως, μωρό μου.
-Δε θέλω.
-Μην έρθεις.
-Δεν έχω κέφι.
-Μην έρθεις.
-Ίσως έρθω.
-Μην περάσεις, μωρό μου.